Historia Ebru

Początki słowa „Ebru” są równie tajemnicze jak sama forma sztuki i istnieje wiele możliwych odpowiedzi, z których każda ma unikalną tożsamość. Jedna wersja twierdzi, że Ebru pochodzi z arabskiego „ab-ru”, co oznacza „wodę na twarz”. Kolejny ślad w odniesieniu do słowa Chagatai „ebre”, co oznacza „falisty”. Najbardziej pozornie prawdopodobne wyjaśnienie pochodzi z XV-wiecznego perskiego «ebri», które z Farsi oznacza „chmurę”.

Ebru jest jedną z najstarszych form sztuki tureckiej, ale dokładnie gdzie i kiedy się zaczęło pozostaje nieznana. Ebru to sztuka z królestwa historii, przedstawiająca nam złożoną historię ukrytą w tajemnicy. Ci, którzy prześledzili historię twierdzą, że Ebru urodził się w Turkiestanie w Azji Środkowej. Turkistan był kulturową drogą krzyżową z wpływami z tak dalekiego wschodu, jak Chiny i Indie, i istnieje spekulacja, że ​​Ebru ma dalsze korzenie w tych regionach. Ebru stał się znany jako Turkish Paper w Europie od XVII wieku. Unikalna sztuka Ebru była również praktyczna, ponieważ po raz pierwszy została wykorzystana jako tło dla ważnych oficjalnych dokumentów państwowych, traktatów i ważnych dokumentów, aby zapobiec zmianie dokumentu, podobnie jak skomplikowane projekty walut dzisiaj.

Gotowe kolory są łatwe do przenoszenia na papier, tekstylia, drewno, ceramikę i wiele innych powierzchni bez dodatkowego przygotowania materiału.

Ale czasami wynik jest nieprzewidywalny, farba może zbyt mocno rozprzestrzeniać się na powierzchni wody i nie ma rozwiązania, aby zarządzać tym procesem.

Gdy Ebru podróżowało po Europie, w każdym kraju osoby dostosowywały i doskonaliły swoją technikę zmieniając materiały i przepisy zgodnie z lokalnymi materiałami. Bardzo niewiele informacji na temat tych praktyk było kiedykolwiek rejestrowanych, a zamiast tego zostało przekazane z artysty do ucznia w tajemnicy. Nawet dzisiaj wielu praktykujących nie chce dzielić się swoimi procesami, materiałami ani tajnymi technikami. 

W połowie XIX wieku nastąpiło ogólne ożywienie. Prace Ebru zaczęły być używane przez introligatorów, zastępujących odbitki, papiery do wklejania, holenderskie pozłacane i marmurkowe papiery. W tym czasie wydrukowano w języku angielskim kilka obszernych książek na temat procesu marmurkowania, które dokumentowały historię i techniki Ebru.

Gdy Ebru podróżował przez Hiszpanię i Włochy, zaczął się rozwijać w swoją obecną formę. Formularz zakorzenił się we Włoszech, a zwłaszcza w Wenecji i Florencji. Od cieplejszego klimatu Ebru rozprzestrzeniło się na Francję, Holandię i Anglię, a migracja trwa do dziś.

Podstawowa technika obejmuje farby, które są unoszone na powierzchni wody, gdzie są zmieniane w projekty, a następnie przenoszone na wybraną powierzchnię. Wyzwaniem dla sztuki Ebru jest poznanie kontroli, czasu i zachowania farby. W momencie, gdy farba styka się z powierzchnią wody, artysta jest natychmiast i całkowicie zaangażowany w swoją pracę. Sztukę można opisać jako taniec, gdy artysta nakłania, ciągnie i manipuluje farbami na powierzchni wody.

Współcześni artyści i projektanci odkryli na nowo ten wszechstronny motyw projektowy, a prace Ebru można obecnie oglądać w wielu nowych środowiskach, od abażurów po etykiety na wino.

Bez względu na poziom lub intencje artysty, Ebru to głęboko osobista podróż, w którą zaangażowany jest artysta, materiały, ruch i czas. Ebru to coś więcej niż forma sztuki. To zebrana wiedza, historia i mistycyzm głębokiej podróży artystycznej i kulturalnej.

Jako dowód na jego niewiarygodne znaczenie kulturowe, Ebru jest oficjalnie wpisane przez UNESCO na Reprezentatywną Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego Ludzkości.